Burgemeester d’Haese: “Dat is een uiterst delicaat onderwerp, er bestaat toch nog zoiets als auto-censuur. Een carnavalist die ter goeder trouw is die weet eigenlijk wel waar hij of zij kan mee lachen. De Bende van Nijvel, dat is een wel heel pijnlijk drama voor de mensen die erbij betrokken waren... het is een wonde die nog niet geheeld is.”
Als een stad enkel begrip heeft voor de eigen gevoeligheden, maar niet eenzelfde empathie kan opbrengen voor anderen, dan is veel gezegd natuurlijk.
De Joodse gemeenschap heeft gedurende vele eeuwen vervolging en moord meegemaakt, daden die hun oorsprong vonden in antisemitische clichés zoals gebruikt op het Carnaval van Aalst. Is het dan zo moeilijk om te begrijpen waar onze bezorgdheden en angsten vandaan komen? En dat dit voor ons des te meer “een pijnlijk drama is waarvan de wonden nog niet zijn geheeld”?
Na bijna een jaar van controverse betreur ik het dat niet iedereen beseft dat anno 2019 carnaval niet stopt aan de stadsmuren. Om Bart De Wever te citeren: “Dit zijn karikaturen die doen denken aan de zwartste periode van ons collectief geheugen. Hoe verder van Aalst en van ons land verwijderd, hoe minder dit valt uit te leggen”.
Paradox
De paradox in deze is dat de carnavalisten helemaal geen antisemieten zijn maar dat hun praalwagens wel degelijk geïnspireerd waren op antisemitische clichés die pijnlijke herinneringen oproepen en die ook internationaal niet kunnen worden uitgelegd.
Ik stel vast dat de carnavalisten de uitnodiging hebben aanvaard om Kazerne Dossin te bezoeken, en daarvoor verdienen zij alle lof. Ik stel ook vast dat mijn collega, burgemeester d’Haese heeft nagedacht en nu toch spreekt van begrip, respect en empathie voor de Joodse Gemeenschap
Weg af te leggen
Maar, er is nog een weg af te leggen. Dit heeft volgens mij ook niet te maken met kwade wil, wel met een gebrek aan inschattingsvermogen. Zodra de gemoederen weer wat bedaard zijn moeten we samen verder werken aan dialoog, met begrip voor wonden die nog niet geheeld zijn.
